[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zowany, nieczuły i niemiły. Powiedz, że za mnie wyjdziesz, inaczej wszystko stracone.
Spojrzała na niego z ukosa.
- To szantaż...
Wzruszył ramionami i krzywiąc się lekko, przyciągnął ją do siebie.
- I co z tego? - zapytał. - Tak przecież załatwiały to nasze rodziny.
Organista właśnie kończył grać, a kościół był już pusty, kiedy wyszli z zakrystii. Stanęli razem po-
środku nawy. Bella zadrżała w chłodnym powietrzu, wpadającym przez otwarte drzwi, i uchwyciła
mocno klapy marynarki Oliviera. Popatrzyli na tłum ludzi, ogarnięci pragnieniem, by znalezć się w
miejscu, gdzie będą tylko we dwoje.
KOLEKCJONER SZTUKI
313
- Powinnam tam być - mruknęła Bella, nie ruszyła się jednak z miejsca.
- Zamarzniesz tam - odparł, całując jej brodę. - Ta sukienka jest zupełnie nieodpowiednia na tę porę
roku. - Jego usta przesunęły się na jej szyję. - i jest czarna. Już nigdy więcej nie chcę widzieć cię w
czemi.
- Czy ty rzeczywiście poprosiłeś mnie o rękę?
- Tak, a ty mi nie odpowiedziałaś - odparł poważnie. - Czy to oznacza odmowę?
Ogarnęła ją radość, nagła i emocjonująca.
- %7łartujesz? Chcę mieć róże i świece i... i trzystu gości... i fantastyczną suknię, no i oczywiście bry-
lanty Delacroix na szyi...
Olivier oparł się o ławkę, patrząc na nią z radością w ciemnych oczach.
- Co tylko chcesz.
- Olivier! Ja żartuję...
- A to szkoda - odparł cierpko, odgarniając włosy z jej twarzy, po czym uśmiechnął się szelmowsko. -
Zaczynał podobać mi się ten pomysł. Ten naszyjnik rzeczywiście dobrze na tobie wyglądał...
Bella rzuciła mu spod rzęs zalotne spojrzenie.
- No dobrze, w takim razie zostawimy naszyjnik... - W jej głosie słychać było miłość. - Ale czy
moglibyśmy darować sobie tych wszystkich gości?
- Umowa stoi - odparł z powagą Olivier. -1 suknię. Ją też moglibyśmy sobie darować?
314 INDIA GREY
- Och tak - westchnęła, po czym pocałowała go delikatnie. - Tak, proszę. Zanosi się na to, że to będzie
idealny ślub...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]