[ Pobierz całość w formacie PDF ]

podróżnicy płynęli dalej przez nocny świat pełen odgłosów walki o życie. Ciemniejszymi
nocami zaś kotwiczyli pośrodku nurtu i leżąc w ciszy, starali się zasnąć, otoczeni przez kurtynę
nieprzeniknionego mroku.
Po wielu dniach, podobnych jeden do drugiego, wypełnionych mozolnym wiosłowaniem
poprzez plątaninę krzewów, zwisające nisko gałęzie drzew i porośnięte trzcinami rozlewiska,
przeciąganiem lub przenoszeniem statków przez piaszczyste mielizny, dotarli wreszcie do gór,
które zdawały się wyrastać wprost z wnętrza ziemi. A były to dziwne góry. Skaliste zbocza
błyszczały bielą śnieżnych pól i lodowców, ale szczyty płonęły i dymiły czarnym dymem i
tonęły w żółtych oparach siarki. Gdzieniegdzie ostre granie ginęły całkowicie w dziwnych
czarnych chmurach, które pokrywały je niczym płaszcz mrocznego maga. Zdarzało się, że cały
horyzont ginął z oczu na długi czas w gęstej mgle i opadach deszczu, więc za każdym razem,
gdy aura się zmieniała, podróżnicy odkrywali ze zdumieniem, jak bardzo zbliżyły się ku nim
szczyty gór.
Pora deszczowa zbliżała się nieubłaganie, a Conan był zdeterminowany, by znalez
ć lotos i
powrócić z nim w terminie wyznaczonym przez króla Aphratesa jako ostateczny. W miarę jak
płynęli w górę rzeki, Styks raczej się powiększał niż zmniejszał. Po każdej wielogodzinnej
ulewie, jakkolwiek wiele mil posunęliby się na południe, prąd rzeki stawał się coraz silniejszy,
a ona rozlewała się coraz głębiej i szerzej i coraz większy opór nurtu musieli pokonywać. W
miarę jak zmieniał się krajobraz i ekspedycja Conana osiągała wyżej położone doliny, otoczone
nieprzebytymi górami, niesamowitość tego miejsca przytłaczała coraz bardziej. Góry wokół
zdawały się płonąć wewnętrznym ogniem, szczyty dymiły i buchały żółto czerwonymi
płomieniami, a z otworów w skałach po obu stronach rzeki tryskała gorąca posoka z trzewi
ziemi. Niezliczone z
ródła krwistoczerwonej i czarnej lawy zasilały rzekę, którą podążali.
Conan miał nadzieję, iż oznacza to, że są coraz bliżej z
ródeł Styksu, więc coraz częściej
wysyłał ekipy zwiadowców na brzeg. Oznaczało to pewne opóz
nienie wyprawy, zwłaszcza że
Shemici i tak często musieli wyciągać statki na brzeg i przenosić je lądem, aby omijać
kamienne progi oraz coraz liczniejsze wodospady. Mimo iż widywali jedynie górskie kozice
oraz jelenie i z rzadka tylko niedz
wiedzie polujące wśród załomów skalnych, wciąż jednak
podróż lądem była niebezpieczna. We wrzących z
ródłach stracili wielu ludzi, nad którymi na
wieki zamknęła się skorupa ziemi, skazując ich na straszną śmierć w gorącej lawie. Kilku też
straciło życie lub oczy w wyniku natknięcia się na strugi gejzerów tryskające wprost ze skał,
czy też na skutek wdychania trujących oparów unoszących się z podziemnych kraterów.
Conan był świadkiem wydarzenia, które pochłonęło najwięcej ofiar. Wspiął się właśnie na
wysoką skalną półkę, aby prześledzić dalszy brzeg rzeki, i zobaczył, że niedaleko w górze
nurtu rozszerza się ona w głębokie, błękitne jeziorko. Tuż poniżej miejsca, w którym się stał,
znajdowało się w zagłębieniu podobnym do dużego kotła skalnego inne jeziorko, położone w
bocznym kanionie górskim. Jego wody wpadały do Styksu w postaci małych strumyczków,
spływających w dół po skałach. Widział też z góry grupę zwiadowców, która wyszła wcześniej
i stała teraz tuż przy brzegu drugiego z jezior. Część z nich odpoczywała, a pozostali ostrożnie
próbowali wody i rozglądali się po najbliższych skałach oraz stromych zboczach. W pewnym
momencie jeden z mężczyzn uniósł kamień i cisnął go w sam środek spokojnej toni wodnej,
która jakby w odpowiedzi na rozchodzące się coraz dalej po powierzchni jeziora kręgi, zaczęły
nieoczekiwanie bulgotać i burzyć się w dziwny sposób. Dziwna turbulencja rozszerzyła się i
objęła całą powierzchnię wody, stała się niesamowicie gwałtowna, a na zewnątrz zaczęły
tryskać strugi czarnej cieczy. Zaalarmowani zwiadowcy zerwali się i pognali do swych koni w
panicznej ucieczce. Ale nieznana reakcja musiała produkować jakiś trujący gaz, albowiem
mimo iż Shemici biegli w dół skalistego kanionu jak najdalej od groz
nego, wrzącego jeziora,
niewidzialna śmierć i tak podążyła ich śladem. Mężczyz
ni zwolnili kroku, a potem opadli na
kolana. Konie także ustały w biegu i upadły wraz z tymi, którzy już zdążyli usadowić się na ich
grzbietach. Conan oczami duszy niemal widział tę niewidzialną chmurę gazu, która podążała w
dół kanionu.
 Precz od tego jeziora!  wrzasnął, machając ręką ku tym, którzy znajdowali siew dolinie
poniżej  Biegnijcie w górę rzeki! Uważajcie, z tego jeziora pełznie śmierć! Wy tam, w dole,
zostawić polowanie! Biegnijcie do łodzi!
Ludzie wypełnili jego rozkazy najlepiej jak mogli. Jednak ledwie zdążyli pozbyć się
ciężkiego ekwipunku i zdołali przebiec zaledwie kilka kroków, nogi odmówiły im
posłuszeństwa. Upadli. W kilka chwil póz
niej nie dawali już żadnych oznak życia, dosięgnięci
przez palec niewidzialnej śmierci, idącej ku nim z przeklętego jeziora.
 Niech to wszystkie demony  zaklął Conan, przyglądając się, jakie straty spowodowała [ Pobierz całość w formacie PDF ]