[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Arill już wcześniej umieścił w saniach pod bara�
nicami gorące kamienie.
Jechali przez cichy, biały pejzaż, upstrzony gdzie�
niegdzie światłami bijącymi z pojedynczych domów
przykościelnej wsi. Fiord na środku połyskiwał
otwarty, lecz wzdłuż brzegów skuwał go lód.
Pięknie.
- Wiesz, powiadają, że w noc Bożego Narodzenia
na lodzie tańczą aniołowie, ale w tym roku przemo�
czyliby nogi - zaśmiał się, ściskając pod przykryciem
rękę żony.
Woz
nica wesoło zawołał na konie, które zaraz
przyspieszyły. Płozy sań z szumem sunęły po pokry�
tej śniegiem drodze.
Thora przytuliła się do męża. Był taki szeroki, cie�
pły i bezpieczny.
Ale nigdy nie był całkiem bliski.
Dobrze o tym wiedziała.
Nie był całkiem blisko nawet wtedy, gdy ich cia�
ła łączyły się, przepełniając oboje radością.
Gdybyż tylko mogła wymieszać z nim swoją
krew! Gdybyż tylko mogła dać mu dziecko... Wtedy
naprawdę połączyłyby ich więzy krwi, jak powinno
być między małżonkami.
Uśmiechnął się do niej, strzepnął z jej policzka
kilka włosków z futra obramowującego kaptur.
- Zadowolona?
Kiwnęła głową.
- To dobrze. Znaczy, że wszystko w porządku.
Zawahała się, lecz nie mogła się powstrzymać.
63
- Za to ty, Arillu, ty nie jesteś szczególnie szczę�
śliwy.
Arill długo milczał. Zapatrzył się w rozciągające
się pod nimi strome pole. Droga wiła się tu zakręta�
mi, ale już niedługo dotrą do kościoła.
- Jest mi tak dobrze, jak tylko może być, Thoro.
Nie myśl o tym.
Co można na to odpowiedzieć?
Nie wiedziała, co tak naprawdę mu dolega, przy�
puszczała jednak, że ma to pewien związek z faktem,
iż Reina z Vildeg�rd w końcu go odrzuciła. Zalecał
się do niej przez całe lata, a sposób, w jaki się wo�
bec niego zachowywała, sprawił, że nie przypusz�
czał, iż spotka się z odmową.
Ona jednak go odrzuciła.
Tak właśnie musiało być.
Ludzie gadali, że miała w zanadrzu innego zalot�
nika, mało kto go wprawdzie widział, lecz podobno
on istniał naprawdę. Jakiś obcy dziwak, w ubraniu
przypominającym stroje, w jakich latem zjawiali się
goście z Kopenhagi.
Czy był bogaty? Może to szlachcic?
Nic dziwnego, że Reina się nim zainteresowała.
Arill być może i miał jedno z najlepszych gospo�
darstw we wsi, w każdym razie jeśli nie brało się pod
uwagę dóbr urzędniczych i oficerskich. Ale zdaniem
dziewcząt niemiło było na niego patrzeć, blizny
i oszpecona skóra nad okiem budziły przerażenie,
w dodatku był taki milczący i zawsze jakby zasmu�
cony, trudno się było na nim wyrozumieć. Istniało
w nim coś takiego, co zmuszało ludzi do zachowa�
nia dystansu...
Ona zawsze to szanowała.
64
Nawet po tym, jak wpadła mu do głowy ta niepo�
jęta myśl, żeby prosić ją o rękę.
I całą sobą wiedziała: zdarzało się niekiedy, że roz�
paczał nad tą, której nie dane mu było poślubić. Nikt
jednak nie widział ani nie słyszał, by z
le mówił o tej,
którą dostał za żonę.
Powinna być dumna i zadowolona.
Ale nawet teraz, gdy siedziała ubrana w piękny
strój, otulona kosztowną baranicą, na której widnia�
ło jej własne imię, w drodze na przyjęcie do jednych
z najzamożniejszych gospodarzy we wsi...
W głębi ducha i tak wiedziała, że na zawsze pozo�
stanie Thorą, prostą służącą.
ROZDZIAA
IV
Coraz częściej przychodziła tutaj. Na wyziębio�
nym, wilgotnym strychu Zamku Marji istniało całe
królestwo oddzielone od reszty świata. Tu znajdywa�
ła coś w rodzaju spokoju. Pod dachem było aż gęsto
od wiszących pajęczyn, wszędzie stały stosy nie zu�
żytych materiałów. W jednym kącie leżały potłuczo�
ne płytki ceramiczne w taki sam wzór jak ten we
wspaniałej łazience. Były tu worki starej wełny, pęcz�
ki niewydarzonych ziół i kufer na kufrze odłożonych
ubrań. Składowano tu krzesła bez nóg i stoły, które
należałoby naprawić, lecz nikomu tak naprawdę nie
były już potrzebne, dlatego o nich zapominano.
Starła kurz z niedużej komody i spostrzegła, że na
mosiężnej płytce widnieją wyryte inicjały Marii.
Uchyliła wieka kilku kufrów.
Znalazła stare książki i tuzin par butów.
Nie miała siły, żeby przesuwać ciężkie skrzynie sto�
jące jedna na drugiej, w dodatku nie było to wcale ta�
kie ważne. Na pewno wypełniały je znoszone stroje
i kolejne zakurzone, zeżarte przez mole kapelusze.
Zobaczyła stare łóżko, ozdobione rzez
bieniami
w głowach.
Były tu też garnki i kotły, pordzewiałe, popękane.
Cały stos kamionkowych talerzy rozsypał się w drob�
ny mak. Gdy wyciągnęła się, żeby zdjąć płócienny
worek wiszący na jakimś haku, chmura kurzu wzbi-
66
ła się w powietrze. Przy okazji spadło też gniazdo os,
na szczęście było puste.
Usiadła w czworokącie światła wpadającym przez
jedyne maleńkie okienko w dachu.
Największe pomieszczenie strychu miało tę samą
wielkość, co środkowa część całego domu. W dwóch
skrzydłach zbudowano oddzielne strychy, lecz w ścia�
nach zostawiono duże otwory, żeby dało się wietrzyć
i by cały budynek nie zgnił, gdyby okazało się, że dach
przecieka.
W schowkach wzdłuż ściany umieszczono jeszcze
więcej rzeczy. Schowki były obszerne, lecz niskie.
Dziecko na pewno mogłoby po nich biegać, lecz do�
rosła kobieta była za wysoka.
Zaskrzypiały wąskie schodki, prowadzące do
otworu w podłodze. Dużych schodów na tyłach
domu nie używano, drzwi były zamknięte na sko�
bel. Dawno już nikt nie miał potrzeby, by przeno�
sić tędy na górę bądz
na dół jakieś większe przed�
mioty.
Pokrywa włazu w podłodze powoli się uniosła.
Nie bała się, trochę tylko była zaskoczona, że ktoś
ją tu znalazł.
To Aurora.
Uśmiechnęła się delikatnie, mówiąc:
- Usłyszałam, że tu jesteś. Mój pokój jest bezpo�
średnio pod spodem. Płaczesz?
Reina zmieszana pokręciła głową.
- Ja? Nie.
Aurora wolno się do niej zbliżyła. Głos delikatnej
kobiety brzmiał słabo.
- Wydawało mi się, że wyraz
nie słyszę, jak ktoś
płacze. Ale to przypominało bardziej płacz dziecka.
67
Może kotka nareszcie urodziła kocięta i gdzieś tu je
schowała...
- Na pewno zmarzną, trudno powiedzieć, żeby tu
było ciepło.
- O, nie, ona nigdy by nie urodziła w miejscu, w któ�
rym małym byłoby za zimno. Może raczej przy komi�
nie, w drugim końcu strychu. W piecu się przecież pa�
li, tam na pewno jest przytulniej.
Reina pokiwała głową.
Odkaszlnęła, w gardle jej zaschło, w ustach miała
pełno kurzu.
- Posłuchaj, Reino, mówią, że nie jesteś całkiem
zdrowa. Co się z tobą dzieje?
- Nic, nic mi nie dolega.
- Twoja matka się martwi, ojciec także. I Emmi
czasami rozmawia o tobie z moją matką. Mówi, że
walczysz. Co się z tobą dzieje, Reino?
Reina poczuła łzy cisnące się do oczu. Biedna, nie�
winna Aurora, ona by tego nie zrozumiała. %7łyła
w swoim własnym świecie, a matka chroniła ją przed
wszelkim złem. Jako dziecko przeżyła straszne rze�
czy, lecz jako młoda kobieta wiodła dostatnie, po�
zbawione zmartwień życie. Niewiele wiedziała
o prawdziwym życiu, o dorosłej miłości, o stracie
i odpowiedzialności.
Mimo wszystko Reina zdecydowała się, żeby jej po�
wiedzieć. Dać kawałeczek tego, czego sama nie rozu�
miała, dziewczynie, którą przyrzekła nazywać siostrą.
- Boję się, mam takie dziwne sny.
- Zawsze przecież tak było. I dłonie masz gorące.
Jesteś taka jak twój ojciec.
Reina z wahaniem pokiwała głową.
- Ja... czasami nie wiem, gdzie mam się podziać.
68
- Wtedy przychodzisz tutaj - pokiwała głową Au�
rora.
Potem ujęła Reinę za rękę.
- Wiesz, to tak jak ja. Mam wrażenie, jakbym by�
ła rozdarta na strzępy. I te kawałki już przestały do
siebie pasować.
- Jakby czas właściwie w ogóle nie istniał, ponie�
waż nie jest się tam, gdzie chciałoby się być.
Popatrzyły na siebie.
- Sama na świecie - powiedziała Reina.
- Sama, ponieważ jest ktoś, kogo tu nie ma - od�
parła Aurora z pełną powagą.
Uściskały się.
- Ty rozumiesz - szepnęła Reina. [ Pobierz całość w formacie PDF ]